ჩემი ტკბილი დედამთილი

2024 ავტორი: James Gerald | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 14:11

სამსახურიდან მოვიდა სახლში - ოფ! ჩვენ სწრაფად უნდა ავიღოთ ჩვენი ფეხსაცმელი და გავიქცეთ სახელოსნოში. მე ვიღებ მას, ვდებ ფულს, დოკუმენტებს და გასაღებებს პატარა ჩანთაში და სუნამოების მატარებელი უკვე კიბეებზე ჩამოდის. სულ მალე სუნი ერწყმის წებოს, რეზინის სურნელს და ღმერთმა იცის რა სხვა სახიფათო ნივთიერებებს იყენებენ ფეხსაცმლის გასაცოცხლებლად. დახურვის დრომდე გავაკეთე. Იღბლიანი. სახლში ჩაძირვას ვასრულებ, სამზარეულოში მივდივარ. ვახშამი ტაფაზე კარგია, არ არის საჭირო საჭმლის მომზადება. ამის ნაცვლად, შეგიძლიათ დაჯდეთ კომპიუტერთან. ვჯდები და ველოდები სასიამოვნო საღამოს. მალე კარზე ზარი გაისმა. კარის ზღურბლზე ჩემო ძვირფასო დედამთილი.

Სიდედრი

- საყვარელო, გამარჯობა! Კარგად შენ როგორ ხარ?

- გამარჯობა, მარგარიტა პავლოვნა. კარგი Რას მეტყვი შენს შესახებ?

- და დღეს ჩვენ იმდენი ხალხი გვყავდა, თქვენ ვერ წარმოიდგენთ - სადილის დრო არ არის, სადაც არის - არ არის დრო, რომ თავი ასწიოთ კიდეც. მე ვიყიდე ნესვი - მართლა ლამაზია? ნესვის სუნი მცემს? სუნი! - ნესვი თითქმის ცხვირში მეჭრება, მოსასხამი იხსნება, მე სამწუხაროდ ვტრიალებ შემდეგ სამზარეულოში, ველოდები კომუნიკაციის დღესასწაულს, - მე ასევე ვიყიდე პატარა ძეხვი, რომ არ გაფუჭდეს, (დიახ, ის გაფუჭდება ჩემი ქმრის), - და ჩვენი ახალგაზრდა ქმარი შეხვდება პეტიას ამაღამ? მან ასე მითხრა. იცი როდის? ალბათ ათი წლის შემდეგ. ვივახშმოთ? კატლეტია? მმ.. დიახ, აქ არის. კარგი, მე მისთვის არაფერს მოვამზადებ. წარმოიდგინეთ, დამავიწყდა ხორცის საყინულედან გამოტანა. ახლა დილით საჭმლის მომზადება არ შემიძლია. ასე რომ … რძე მაწონი, აცხვეთ ბლინები ხვალ დილით, მუშაობის დაწყებამდე?

- Სამუშაომდე? - ბოლოს და ბოლოს, დედამთილი ძლიერი ქალია,- თუ გინდა …

- კარგი, მშობლებს დავურეკავ.

ყველა, ინტერესი ჩემ მიმართ იკარგება, მადლობა ღმერთს. ოთახში შევდივარ. ჩემი ტკბილი დედამთილი რასაც მოჰყვა:

- საყვარელო, გინახავს ტელეფონი? - ჩემს შემდეგ შემოდის ოთახში, - კარგი, ის იტენება … - ის ეხება, თითქოს მოწყობილობის ტემპერატურა იცვლება დატენვის პერიოდიდან - ის დიდი ხანია იწვა?

- დიახ, უკვე მთელი ღამე და მთელი დღე.

- კარგი, მაშინ დავურეკავ, - ბუზღუნებს და აკრიფებს ნომერს, არ ტოვებს მაგიდას კომპიუტერთან. ნულოვანი ყურადღება ჩემზე. მივედი ჩემს ოთახში კომპიუტერთან და ის, როგორც ჩანს, აპირებდა აქ საუბარს.

- დედა, შენ ხარ? გამარჯობა Კარგად შენ როგორ ხარ? - მისი ყურადღება მიიპყრო ჩემს მაგიდაზე ქაღალდის ნაჭრებმა. ის იღებს ერთ მათგანს, უყურებს მას და თვალებს ხუჭავს. მე ჩემს გვერდით ვდგავარ, არ ვიცი რა ვთქვა. კითხულობს, ათავსებს სხვა ქაღალდების გროვას. შემდეგ იღებს შემდეგს, კიდევ ერთს და მეორეს … ალაგებს ყველა ცრუ ქაღალდს. მე ჩუმად ვარ.

- დედა, კარგი, ხვალ მოვალ … ჰო … - პირველად საუბრის დროს მან შემომხედა. გამომეტყველება თითქოს სრულიად შეუფერებელ რაღაცას ვკითხე. ბრუნდება და დიდებულად გადის ოთახიდან. ბოლოს და ბოლოს, ჩნდება წყვეტა.

კომპიუტერთან ვჯდები. ნახევარი საათიც კი არ გადის, კარი ხმაურიანად იღება:

- შეგიძლია წარმოიდგინო: ის კვლავ ამბობს, რომ ჩვენ ის მივატოვეთ, რომ ის არავის სჭირდება! არა, მესმის, მოხუცი, მაშინაც კი, როდესაც ის ავად არის, განწყობა ცუდია, თავი უკვე უწესრიგოდ არის. მაგრამ ეს მე დამნაშავეა რომ მივატოვე! - მშვიდი, სასიამოვნო საღამო კომპიუტერთან … - რა თქმა უნდა, მისთვის რთულია, მაგრამ სხვა რა შემიძლია? ასე რომ, მე ვაკეთებ ჩემს საუკეთესოს და შეუძლებელს! - მოდის ჩემი სამგზავრო ჩანთა ფულით და საბუთებით, - მე არ შემიძლია დავტოვო სამსახური და უბრალოდ დავჯდე!.. და რა გაქვს? - ჩანთაში ადის, ცდილობს თავად გაარკვიოს ყველაფერი, ჩემი ყბა ნელ -ნელა ცდილობს მაგიდასთან გაერთიანებას.

- ფეხსაცმელი გამოვიღე გასაკეთებლად და იმისათვის, რომ მძიმე ჩანთა არ მეტარებინა, ავიღე ჩანთა საბუთებისთვის.

- ფეხსაცმლის გასაზომად წახვედი? კარგად, კარგად, კარგად … - შაქრიანი ღიმილი, ხელების გაშლა, - მაგრამ სად? Ლამაზი? Რა ღირს? შენმა ქმარმა ნახა?

- სახელოსნოში გადავიღე რემონტისთვის.

- ააა … - ყურადღება დაიკარგა, მარგარიტა პალნა ფიქრებში განაგრძობს ჩანთაში ჩახედვას … პაუზა.- კარგი, ახლა, წარმოგიდგენია? ის მე მადანაშაულებს უმადურობაში! ის ამბობს, რომ ჩვენ გვკვებავს, გვზრდის, ზრუნავს ჩვენზე და ახლა ის ავად არის და არავინ მიდის მასთან, - ის მიდის კართან, არ წყვეტს მაუწყებლობას. - ეს ჩემთვისაა, როდესაც მე მაინც გამოვდივარ ჩემი კანიდან, ყველგან ვტრიალებ: მე უნდა წავიდე ჩემს დასთან და ჩემს მშობლებთან და ასევე ძალიან ბევრი უნდა გავაკეთო სახლში! - ეს უკვე სხვა ოთახშია ნათქვამი და მე სხვა არჩევანი არ მაქვს, თუ მას გავყვები. - და მე არ შემიძლია ადიდება!

იწყებს კარადაში ფეხსაცმლის დაშლას.

- და რატომ მაყრიან ყველაფერს ჩემზე და არ სურთ დახმარება? …

Კარის ზარი. სემიონ სემიონიჩი. შემოდის, მაშინვე ხალხმრავალი ხდება.

- გოგოებო, გამარჯობა! Როგორ ხარ? - იკეცება მარგარიტა პალნას ჩასახუტებლად, იჭერს მას, შემდეგ მეხუტება, თითქოს ასი წელია ერთმანეთი არ უნახავთ. როგორც ჩანს, მას გრძელი დღე ჰქონდა. - და მე ვიყიდე პური. სხვა ვინმემ იყიდა?

ისინი სამზარეულოში დადიან, მე პენსიაზე წასვლა მირჩევნია. კარში გასაღების ხმაური. ქმარი.

* * *

მაღვიძარა

ხელს ვურტყავ, ის ლაპარაკს წყვეტს. როგორც კი თვალებს ვხუჭავ, ის ისევ ცახცახებს. რა ქავილი გაქვს რომ გააკეთო? ჩვენ უნდა ავდგეთ. ოთახიდან გავდივარ. აბაზანა დაკავებულია. იგივე ვთქვი საღამოს, როცა ავდგები! ᲙᲐᲠᲒᲘ. ვტრიალებ სამზარეულოში. კარი აკაკუნებს, მარგარიტა პალნა აბაზანიდან გამოდის.

- Დილა მშვიდობისა ძვირფასო! აბა, როგორ გეძინა?

- ჰმ, - ვბუტბუტებ და ნაჩქარევად შევდივარ აბაზანაში. ვიცვამ, წყალს ვანებებ. კარზე კაკუნი.

- საყვარელო.. - სიჩუმე.

სველი ქანდაკებავით ვიყინები და ვუსმენ.

- საყვარელო..

- დიახ, მარგარიტა პალნა?

- ბლინები იქნები, თუ ფაფა?

- კაშკა - ვპასუხობ თითქმის არაადამიანური ხმით.

სააბაზანოდან ვტოვებ და ტირადი მიესალმება დილით ბლინების მომზადებისას დროის განაწილებას და მათ ოჯახში ბლინების ისტორიას. იმისათვის, რომ როგორმე შევაჩერო ეს, პაუზით ვამბობ …

”დღეს მე ვოცნებობდი, რომ თქვენ მოაწყეთ კამპანია ოქროს მაღაროებში გასამგზავრებლად. და იყვნენ..

- და რა, ეს ნამდვილად ჩემზეა. მე ყოველთვის ვაწყობდი ყველას. როდესაც ჩვენ გვქონდა რთული ფინანსური მდგომარეობა, მე მომივიდა იდეა, რომ სამსახურში ვიმუშაო. ჩვენ ეს გავაკეთეთ მთელ ოჯახთან ერთად, ეს ძალიან რთული იყო, მაგრამ …

- უფალო, რომელმაც ენა გამიხეთქა. სიჩუმე კვლავ არ გამოიწვევდა ამ სიტყვიერ ზვავს. მაგრამ მე ვუსმენ მთელ ამბავს, რომელიც უკვე ხუთჯერ მაინც მოვისმინე, ბოლომდე. ოთახში გასასვლელად მივდივარ.

მე გამოვდივარ. ის საუზმობს. ამავდროულად, არსად იყურებოდა, ის დაუფიქრებლად იჭერდა ცხვირს. წარბებს მაღლა ვწევ გაკვირვებული, როცა გავდივარ. ვიწყებ დაგვიანებას. ვცდილობ თმა დავივარცხნო და რაც შეიძლება სწრაფად გამოვიყენო საომარი საღებავი. ის შემოდის.

- საუზმის დრო გაქვთ?

- არ ვიცი, მეჩქარება …

- რა არის შენი უფროსი! არ აძლევს საჭმელს! კოშმარი! და ჯერ მღერი, შემდეგ კი ივარცხნი თმას.

მე ჩუმად ვარ. დიახ, დიახ, და მე წავალ სამსახურში დაუდევრად. ჯობია მშიერი.

ჩემი ტკბილი დედამთილი ცოტათი დაბრკოლდა ადგილზე და, ვერ იპოვა მხარდაჭერა, წავიდა. რასაკვირველია, საჭმლისთვის დრო აღარ რჩება, მე ვასრულებ - ახალი დღე დაიწყო!