ფრენა არსად

2024 ავტორი: James Gerald | [email protected]. ბოლოს შეცვლილი: 2023-12-17 14:11

ხანდახან ვოცნებობ, რომ მე მაქვს ფრთები - ნამდვილი, უზარმაზარი, თოვლის თეთრი ფრთები, რომლებიც რატომღაც უცხოდ მეჩვენება და ჩვევის გამო ასე მძიმედ დგას ჩემს მყიფე მხრებზე. მე ვდგავარ კლდეზე უღელტეხილზე, რომელიც არსად მიდის და ვცდილობ გაერკვნენ, თუ როგორ უნდა მართონ ისინი - ყოველივე ამის შემდეგ, მე ეს არასოდეს გამიკეთებია, თუმცა ეს უამრავჯერ წარმომიდგენია. მე ხშირად ვუსვამ საკუთარ თავს კითხვას - რატომ არ ვართ ჩვენ, ადამიანებს ფრენის საშუალება, თუ ამას ათასობით წლის განმავლობაში ვცდილობთ? ჩვენ ვქმნით სუპერლინერებს და ვიპყრობთ ცას, ვუშვებთ კოსმოსურ ხომალდებს და ვიწყებთ საკუთარ თავს სამყაროს სიღრმის ოსტატად, მაგრამ ჩვენ არ შეგვიძლია ფრენა - უბრალოდ ვიფრინოთ ისე, როგორც ფრინველები დაფრინავენ ….

ძლივს ვახერხებ მკლავების მკვეთრ ტალღას და ისინი მაშინვე ძირს დაეცნენ, ვერ გაუძლეს უჩვეულო ძალისხმევას. უმნიშვნელო ტკივილი ტალღაში ტრიალებს, იჭერს მხრებს, სრიალებს გაშლილ მკლავებზე, იყინება წამიერად თითის წვერებზე, თითქოს ყველანაირად ცდილობს დარჩეს სხეულში და უცებ მაშინვე უკან იხევს, თითქოს მომეცი შესაძლებლობა სცადოთ ხელახლა. ერთი წუთით კითხვა "რატომ?" მიტრიალებს თავში და ძლივს შესამჩნევი სურვილი დატოვოს ეს წამოწყება ჩემს ტაძარში, მაგრამ მე მოულოდნელად უკან ვხრი თავს უკან, ვცდილობ განვკარგო ეჭვები - მათ ადგილი არ აქვთ ჩემს გონებაში, რადგან ამდენი ხანია ვოცნებობ მასზე.

ხელებს ისევ მაღლა ვწევ - ცოტა ნელა, მთელ ძალას ვაძლევ ჩემს გარშემო არსებული სივრცის ყოველი სანტიმეტრის დაძლევაში და უცებ ვხვდები, რომ აფრენა შემიძლია. მე ფრთები გავშალე, უხერხულად ვცდილობდი დავიჭირო გარშემო მოხეტიალე მსუბუქი ქარი, ოდნავ მოვეხვიე მარცხნივ და მარჯვნივ, მივყვებოდი მის სუნთქვას. ის ნაზად აფუჭებს ჩემს მუქ აბრეშუმის თმას, რომელიც ჩანჩქერივით მიედინება ჩემს მხრებზე, თამაშობს გრძელი ძაფებით - თითქოს მაღიზიანებს, სურს დაემორჩილოს მის ნებას და ამავე დროს აჩვენებს რა თავისუფლებას მელოდება, თუ მას დავემორჩილები და დარჩენას შევძლებ ფრენისას.

რამოდენიმე წუთის შემდეგ უცებ შევამჩნიე როგორ იწყებს რაღაცის შეცვლას ჩემში - თანდათან ვხვდები ამის მიზეზსაც: ფრთები გაცილებით მსუბუქია. ისინი აღარ ჰგვანან მოპარული უცხო ობიექტს, თანდათან იწყებენ გახდნენ ჩემი სხეულის ნაწილი. და ხელებს უკვე შეუძლიათ მშვიდად მოძრაობა - თუმცა ჩვეულებრივზე ოდნავ მძიმე, მაგრამ თავისუფლად - მოძრაობები თითქმის არ იწვევს ტკივილს, რჩება მხოლოდ სასიამოვნო, ძლივს შესამჩნევი დაღლილობა.

მე ოდნავ წინ ვიხრები, რომ დავინახო ის, რაც ჩემს ფეხებშია და დავინახო სიცარიელე - სიცარიელე, რომელიც გადაჭიმულია რამდენიმე ასეული მეტრით ქვემოთ, გახვეული მოთეთრო ნისლის ნისლში, გაფანტულია ლაქების წითელ ფრაგმენტებზე, რომლებიც ქმნიან დერეფანს ამ საშინელისთვის., დაღმავალი სიცარიელე …

Სიცარიელე…..

მე ვიცი - ის მელოდება, მეძახის, იძახის და აშინებს ერთდროულად …

მე ვიცი - მას შეუძლია მოგცეთ ფრენის რეალური თავისუფლების განცდა, რაზეც ამდენი ხანი ვოცნებობდი, ან მოკლა, სამუდამოდ ჩამსვა ჩემს ქსელში, ისე რომ არასოდეს გამიშვა ….

მე ვიცი - ეს სიცარიელე გადაიქცევა მარადიულობაში, თუკი მას შეეხო, ვერ შეძლებ მისი მყარი ჩახუტებისგან თავის დაღწევას …

წამით ვხუჭავ თვალებს, ვცდილობ წარმოვიდგინო რა მელოდება იქ, შორს, კლდის ძირში ნისლის ნაჭრების მიღმა და უცებ ვგრძნობ შიშს - მართლა მეშინია. წებოვანი შიში მთელ ჩემს სხეულს ფარავს და მე ვიძაბები, ვცდილობ მისი განდევნა ნებისყოფის ძალისხმევით და ამავე დროს მოვახდინო მომაჯადოებელი კანკალი, რომელმაც ჩემი პალმების შიდა მხარე ამ შიშისგან ნაქსოვი ქსელის უხილავი ხაზებით გაანადგურა. გაქრება. ღრმად ჩაისუნთქე … თავს ოდნავ უკეთ ვგრძნობ და ისევ ფართოდ ვახელ თვალებს.

მე უნდა ვცადო - ბოლოს და ბოლოს, ეს იყო ეს თავისუფლება, რომელზეც ამდენი ხანი ვოცნებობდი, სწორედ ამისთვის ვცდილობდი ჩემი გონებითა და სხეულით … ნამდვილად შესაძლებელია ამაზე უარის თქმა ახლა - როცა მხოლოდ ერთია ნაბიჯი მანამდე დარჩა, თუნდაც ეს ნაბიჯი იყოს ბოლო თუ არა, მე ძალიან სუსტი ვიქნები ამ თავისუფლების მართვისთვის?…. "არა, - ვეუბნები ჩემს თავს, - უარს ვერ იტყვი" …

მე გადავდგი გაურკვეველი ნაბიჯი წინ, ხელები ფართოდ გავშალე, ფრთები გავშალე შეძლებისდაგვარად, გონებრივად წარმოვიდგინე რა მოძრაობები უნდა იყოს ფრენისას. გვიან….

მსუბუქი თავბრუსხვევა და ნისლის უსიტყვოდ ახლოვდება … წამიერად ისევ შიში მეფინება შიშით, რაც მაიძულებს უნებლიე ხტუნვას ჩემი ხელით.

ვტრიალებ, შემდეგ მეორეს და უცებ ვხვდები, რომ ჩემ გარშემო სივრცე აღარ ტრიალებს, სიცარიელე იყინება და წყვეტს ჩემში შეყვანას. კიდევ ერთხელ, ხელებს ფრთხილად ვწევ და ჩაძირული გულით ვტკბები სიმსუბუქის შეგრძნებით მთელ სხეულში, რომელიც ერთდროულად ერევა მოღალატე ბიძგს ჩემი არსების ყველა უჯრედში. თანდათან ვსწავლობ ფრთების გაკონტროლებას, თითქმის მათი შეგრძნების გარეშე, ვასხამ გრილ ჰაერის ნაკადს და ჩემს სხეულს ვგრძნობ თავისუფლებას, რაზეც ყოველთვის ვოცნებობდი.

სადღაც ქვემოთ არის კლდის წითელი ფრაგმენტები ნისლის მოწყვეტილი ნაჭრებით და ჩემს წინ უსასრულო ცა მელოდება. მე წინ მივდივარ, მინდა ჩავრგო მასში თანაბრად დაღვრილი ცისფერყანწელებში, წამით დავხუჭო თვალები, რათა მთლიანად დავემორჩილო იმ შეგრძნებებს, რომლებმაც დამძლიეს …

თვალებს ვხუჭავ და გაკვირვებული ვუყურებ ირგვლივ, გონს მოვედი რამდენიმე წამით და იმედგაცრუებული ვუყურებ ჩემს ზემოთ ოთახის გათეთრებულ ჭერს, ამავე დროს ვცდილობ შეურიგდე იმ ფაქტს, რომ ეს ყველაფერი იყო მშვენიერი სიზმარი, რომელიც, სამწუხაროდ, არ იყო განზრახული ახდება - ყოველივე ამის შემდეგ მე ვოცნებობ ისე ხშირად, რომ მე მაქვს ფრთები და ფრენა შემიძლია….

ალბინა